W ostatnich latach obserwujemy kryzys wychowania i spadek autorytetu rodzicielskiego. Wpływ na to mają poglądy przekazywane w środkach masowego przekazu dając rodzicom prawo do realizacji własnego szczęścia. Brak czasu, pogoń za pieniądzem, konsumpcyjny styl życia, realizacja własnych celów i dążeń, bezrobocie powodują, że rodzice nie okazują dzieciom uczucia i zainteresowania jego sprawami. Są nieobecni w jego życiu emocjonalnym. Skupiają się na zaspokojeniu potrzeb materialnych i fizjologicznych swoich dzieci. Nikt nas nie uczył jak być rodzicami, nie powiedział jak dobrze wychować, a intuicja i tradycja wyniesiona z własnego domu (nie zawsze dobra) nie wystarcza, by w pełni zdać sobie sprawę ze swej roli wychowawczej. A jest ona podstawowa. To rodzice są pierwszymi wychowawcami i nauczycielami dziecka. Nie mogą zrzucać odpowiedzialności za rozwój i wychowanie na szkołę, państwo, kościół. Są to instytucje, które mogą  wspierać, natomiast nie mogą zastąpić rodziny. Do czasu osiągnięcia przez  dziecko pełnej samodzielności rodzice są osobami ponoszącymi odpowiedzialność za zaspokajanie potrzeb dziecka.
     Ważną sferą rozwoju jest zaspokajanie potrzeb psychicznych dzieci. Na pierwszy plan wysuwa się potrzeba miłości i życzliwości. Wyraża się ona w zapewnieniu dziecku dobra, zainteresowania się nim, pomocy, ciepła, zapewnienia, że jest chciane i kochane.
Do podstawowych potrzeb psychicznych dziecka należy potrzeba bezpieczeństwa. Warunkiem jest stabilność środowiska rodzinnego, akceptacja dziecka, sprawowanie opieki. Ważnym zadaniem jest przygotowanie dziecka do radzenia sobie z różnymi sytuacjami, eliminowanie postawy z elementami lękowymi. Potrzeba szacunku i akceptacji, to formułowanie przez rodziców bardzo ostrożnie opinii i ocen , by miały charakter konkretny a nie ogólny. Np. „Twoje dzisiejsze zachowanie nie podoba mi się, bo ....”, a nie „ Ty zawsze tak się  zachowujesz, bo jesteś niedobry, zły”. Potrzeba obcowania z innymi (kontaktu) powinna być zaspokajana przez serdeczność, zwracanie uwagi na dziecko, przytulanie, rozmowę, uśmiechanie się do niego, wspólne przeżywanie radości i niepowodzeń. Potrzeba aktywności , to działania rodziców ukierunkowane na osiąganie pozytywnych celów przez dziecko w kierunku wartości nie tylko materialnych, ale intelektualnych, społecznych i moralnych. Zaspokajanie własnych potrzeb, a nie oczekiwanie, że ktoś je zastąpi.
    Rodzice sami dostarczają dziecku wzorów w zakresie zaspokajania potrzeb. Ważne byśmy czynili to świadomie, w sposób przemyślany.
„Największym problemem wychowawczym nie jest to, że dzieci nie słuchają dorosłych, ale, że ich naśladują w tym, co złe i dobre.”
Bądźmy więc dobrym przykładem dla swoich dzieci. Uczmy się być rodzicami i pamiętajmy, że dziecko:

Opracowała: Alicja Woźniak